Quite possibly / definitely Josef von Sternberg and Sean Young are aspies too.

Around noon, I got an idea that I should get drunk and unwind. Got the red, cheese, nuts. Gotta do it right. Ate the whole block of cheese, ate the nuts, sipped some wine, am now bloated and gassy, but not even near tipsy. Always sucking at alcoholism.

created a campaign for the Onassis Cultural Center staging of Strinberg’s Post Inferno / To Damascus
more photos and text: http://donteverloveme.com/direction.html

[click for color]

so often that i can’t recognize people by the face
and then i can’t remember what they said

feel guilt ridden when a nice breeze touches my body
always feels i haven’t earned the good things

what happens to their websites after people die?

I am in a play, “Περί Φύσεως”, in Athens.

Movers are here. 9am. Downed half a bottle of red.

I had forgotten it’s christmas today
amidst tissue paper and boxes

6pm Manhattan.
The noisy, rancid, obnoxious stampede on the subway of office robots getting off work, the sour fags at the David Barton Astor Place front desk, the blaring 90s meth queen club music there, having to wait in the squalid foyer until 15 mins before the class to sign up for it, the haste and struggle for the good weights and a nice spot on the floor and then here comes the reward; 45 minutes of utter torture. Then the same, in reverse, to get home. How is it that nothing is pleasant anymore? Everything little fucking thing is a fucking competition in New York and without much to show for it.

The doctor says I have Asperger’s.

2015-16 Onassis Cultural Center campaign
photographed & art directed by Thanos Samaras

color photos and text: http://donteverloveme.com/direction.html

slips through the cracks

I literally care about nothing except dollar pizza.
It’s come to that.

[9/7/15, 5:36:37 PM] Thanos: είναι πολύ vague αυτό που λες, δεν καταλαβαίνω.

[9/7/15, 5:37:49 PM] ΧΧΧΧΧ: εγώ τη μόνη επιμονή που βλέπω είναι ένα απέραντο self loathing και κατ’επέκταση μια συστηματική προσπάθεια να απομακρύνεις όσους σε αγαπάνε και να κάνεις τη ζωή σου πιο δύσκολη, επειδή υποσυνείδητα πιστεύεις πως αυτό σου αξίζει. Αυτά.

Nadia Sibirskaïa.

about to jerk off for the 5th time today.

Shauna Grant; one morning, she just couldn’t bear to get herself to one more adult film set and she shot herself. I feel the same with fashion shoots. 5am, dreading it.

jet lag 5am wish I had pancakes and coffee and ugh this bed with the ghosts of lovers past

Κύριε,
Αγάπησα τον Άγγελό Σου παράφορα, σε μια στιγμή που η νύχτα μου κουράστηκε κι έκλεισε τα μάτια αφήνοντάς με μόνο με το φώς του. Το ξέρω πως δεν ήθελες να σωριαστώ, μόνο να περπατήσω κήπο – κήπο. Έτσι, να ξαναθυμηθώ την υγρασία των ματιών: αυτό είχες στο νου Σου. Όμως είναι φορές που ένας περίπατος αλλάζει τον κόσμο. Ο χάρτης γράφεται απ’ την αρχή, γκρεμίζεται η έρημος, φυτρώνει παντού μια ανήμερη χλόη και σκεπάζει εκείνα που έλεγες όνειρά σου. Ούτε να τρέμω ήθελες. Μα πηγαίνοντας, όλο κι ανέβαινε η φωτιά καίγονταν γύρω όλα μου τα υπάρχοντα. Στάχτη ως κι τελευταία μου καρδιά. Δεν υπάρχει πια μέρος να γυρίσω. Το ξέρω πως δεν το ‘θελες. Εσύ τα φώτα μόνο ήθελες να δω και πώς μεγαλώνει η ανάσα όταν διασχίζει κανείς τόσον κόσμο. Μόνο που αγκαλιάζοντας τα δέντρα, ψηλώνανε τα φύλλα τους και μ’ έκρυβαν – θα με βρει εδώ; θα με γνωρίσει; Αναρωτιόμουν. Μα είναι αργά πια για κάθε αγωνία. Τώρα τον έχω ερωτευτεί. Δεν έχω ούτε σφυγμό ούτε ευχή να συλλαβίσω. Δε ζητάω τίποτα κι έχω ξεμάθει πια να περιμένω. Έτσι κι αλλιώς, ό, τι ήτανε να κάνεις έχει γίνει: Με κατέβασες απ’ τη φωλιά μου, και μ’ έριξες στα νύχια του ορίζοντα. Τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλειά. Μονάχα, αν γίνεται, άσε μου εδώ τον Άγγελό Σου. Θα τον προσέχω σαν δικιά Σου αμαρτία, σου τ’ ορκίζομαι. Κάθε πρωί θα τον ξυπνάω παραμερίζοντας τα φτερά του και τ’ απογεύματα – αχ, Κύριε! – τ’ απογεύματα θα ποτίζω εγώ τον Παράδεισό στη θέση του, μ’ όσα νερά μπορώ, όσο εκείνος θα στεγνώνει απ’ τα φιλιά μου. Αυτή τη χάρη θέλω, καμιά άλλη. Εσύ μπορείς να ζήσεις μ’ όποιον Άγγελο θες. Εγώ μόνο μ’ αυτόν. Κανέναν άλλο.

Κονδυλάκης, Ιωάννης (1861/2-1920)

Ονειρεύτηκα το πιο μαγικό, υπέροχο -άδειο- ξενοδοχείο, που ήταν σε ένα νησί, αλλά υπογείως, αρτ ντεκό και ροκοκό μαζι [άρα αρτ νουβό?], το φως έμπαινε απο το νερό πρισματισμένο, όπου έσωσα ένα μπλε σαλιγκάρι και το τάιζα με σάλιο.

click me

Praying i don’t get this role. I get callbacks for the ones I hate the most.