December 10th, 2016
created a campaign for the Onassis Cultural Center staging of Strinberg’s Post Inferno / To Damascus
more photos and text: http://donteverloveme.com/direction.html
[click for color]
July 12th, 2016
so often that i can’t recognize people by the face
and then i can’t remember what they said
July 11th, 2016
feel guilt ridden when a nice breeze touches my body
always feels i haven’t earned the good things
December 22nd, 2015
6pm Manhattan.
The noisy, rancid, obnoxious stampede on the subway of office robots getting off work, the sour fags at the David Barton Astor Place front desk, the blaring 90s meth queen club music there, having to wait in the squalid foyer until 15 mins before the class to sign up for it, the haste and struggle for the good weights and a nice spot on the floor and then here comes the reward; 45 minutes of utter torture. Then the same, in reverse, to get home. How is it that nothing is pleasant anymore? Everything little fucking thing is a fucking competition in New York and without much to show for it.
December 10th, 2015
2015-16 Onassis Cultural Center campaign
photographed & art directed by Thanos Samaras
color photos and text: http://donteverloveme.com/direction.html
September 7th, 2015
[9/7/15, 5:36:37 PM] Thanos: είναι πολύ vague αυτό που λες, δεν καταλαβαίνω.
[9/7/15, 5:37:49 PM] ΧΧΧΧΧ: εγώ τη μόνη επιμονή που βλέπω είναι ένα απέραντο self loathing και κατ’επέκταση μια συστηματική προσπάθεια να απομακρύνεις όσους σε αγαπάνε και να κάνεις τη ζωή σου πιο δύσκολη, επειδή υποσυνείδητα πιστεύεις πως αυτό σου αξίζει. Αυτά.
August 19th, 2015
Shauna Grant; one morning, she just couldn’t bear to get herself to one more adult film set and she shot herself. I feel the same with fashion shoots. 5am, dreading it.
July 15th, 2015
jet lag 5am wish I had pancakes and coffee and ugh this bed with the ghosts of lovers past
July 5th, 2015
Κύριε,
Αγάπησα τον Άγγελό Σου παράφορα, σε μια στιγμή που η νύχτα μου κουράστηκε κι έκλεισε τα μάτια αφήνοντάς με μόνο με το φώς του. Το ξέρω πως δεν ήθελες να σωριαστώ, μόνο να περπατήσω κήπο – κήπο. Έτσι, να ξαναθυμηθώ την υγρασία των ματιών: αυτό είχες στο νου Σου. Όμως είναι φορές που ένας περίπατος αλλάζει τον κόσμο. Ο χάρτης γράφεται απ’ την αρχή, γκρεμίζεται η έρημος, φυτρώνει παντού μια ανήμερη χλόη και σκεπάζει εκείνα που έλεγες όνειρά σου. Ούτε να τρέμω ήθελες. Μα πηγαίνοντας, όλο κι ανέβαινε η φωτιά καίγονταν γύρω όλα μου τα υπάρχοντα. Στάχτη ως κι τελευταία μου καρδιά. Δεν υπάρχει πια μέρος να γυρίσω. Το ξέρω πως δεν το ‘θελες. Εσύ τα φώτα μόνο ήθελες να δω και πώς μεγαλώνει η ανάσα όταν διασχίζει κανείς τόσον κόσμο. Μόνο που αγκαλιάζοντας τα δέντρα, ψηλώνανε τα φύλλα τους και μ’ έκρυβαν – θα με βρει εδώ; θα με γνωρίσει; Αναρωτιόμουν. Μα είναι αργά πια για κάθε αγωνία. Τώρα τον έχω ερωτευτεί. Δεν έχω ούτε σφυγμό ούτε ευχή να συλλαβίσω. Δε ζητάω τίποτα κι έχω ξεμάθει πια να περιμένω. Έτσι κι αλλιώς, ό, τι ήτανε να κάνεις έχει γίνει: Με κατέβασες απ’ τη φωλιά μου, και μ’ έριξες στα νύχια του ορίζοντα. Τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλειά. Μονάχα, αν γίνεται, άσε μου εδώ τον Άγγελό Σου. Θα τον προσέχω σαν δικιά Σου αμαρτία, σου τ’ ορκίζομαι. Κάθε πρωί θα τον ξυπνάω παραμερίζοντας τα φτερά του και τ’ απογεύματα – αχ, Κύριε! – τ’ απογεύματα θα ποτίζω εγώ τον Παράδεισό στη θέση του, μ’ όσα νερά μπορώ, όσο εκείνος θα στεγνώνει απ’ τα φιλιά μου. Αυτή τη χάρη θέλω, καμιά άλλη. Εσύ μπορείς να ζήσεις μ’ όποιον Άγγελο θες. Εγώ μόνο μ’ αυτόν. Κανέναν άλλο.
Κονδυλάκης, Ιωάννης (1861/2-1920)
June 26th, 2015
Ονειρεύτηκα το πιο μαγικό, υπέροχο -άδειο- ξενοδοχείο, που ήταν σε ένα νησί, αλλά υπογείως, αρτ ντεκό και ροκοκό μαζι [άρα αρτ νουβό?], το φως έμπαινε απο το νερό πρισματισμένο, όπου έσωσα ένα μπλε σαλιγκάρι και το τάιζα με σάλιο.
January 7th, 2015
Actress Melinda O. Fee [an eerie Valerie Cherish doppelganger] played a fembot on Bionic Woman in September 1977. My unhealthy fascination for obscure jobbing television actresses, yielded a clue to the disturbing reality of today’s Melinda [an eerie Jane Hudson doppelganger]. Go to the 24:30 mark.
