December 24th, 2015
I had forgotten it’s christmas today
amidst tissue paper and boxes
December 22nd, 2015
6pm Manhattan.
The noisy, rancid, obnoxious stampede on the subway of office robots getting off work, the sour fags at the David Barton Astor Place front desk, the blaring 90s meth queen club music there, having to wait in the squalid foyer until 15 mins before the class to sign up for it, the haste and struggle for the good weights and a nice spot on the floor and then here comes the reward; 45 minutes of utter torture. Then the same, in reverse, to get home. How is it that nothing is pleasant anymore? Everything little fucking thing is a fucking competition in New York and without much to show for it.
December 10th, 2015
2015-16 Onassis Cultural Center campaign
photographed & art directed by Thanos Samaras
color photos and text: http://donteverloveme.com/direction.html
September 7th, 2015
[9/7/15, 5:36:37 PM] Thanos: είναι πολύ vague αυτό που λες, δεν καταλαβαίνω.
[9/7/15, 5:37:49 PM] ΧΧΧΧΧ: εγώ τη μόνη επιμονή που βλέπω είναι ένα απέραντο self loathing και κατ’επέκταση μια συστηματική προσπάθεια να απομακρύνεις όσους σε αγαπάνε και να κάνεις τη ζωή σου πιο δύσκολη, επειδή υποσυνείδητα πιστεύεις πως αυτό σου αξίζει. Αυτά.
August 19th, 2015
Shauna Grant; one morning, she just couldn’t bear to get herself to one more adult film set and she shot herself. I feel the same with fashion shoots. 5am, dreading it.
July 15th, 2015
jet lag 5am wish I had pancakes and coffee and ugh this bed with the ghosts of lovers past
July 5th, 2015
Κύριε,
Αγάπησα τον Άγγελό Σου παράφορα, σε μια στιγμή που η νύχτα μου κουράστηκε κι έκλεισε τα μάτια αφήνοντάς με μόνο με το φώς του. Το ξέρω πως δεν ήθελες να σωριαστώ, μόνο να περπατήσω κήπο – κήπο. Έτσι, να ξαναθυμηθώ την υγρασία των ματιών: αυτό είχες στο νου Σου. Όμως είναι φορές που ένας περίπατος αλλάζει τον κόσμο. Ο χάρτης γράφεται απ’ την αρχή, γκρεμίζεται η έρημος, φυτρώνει παντού μια ανήμερη χλόη και σκεπάζει εκείνα που έλεγες όνειρά σου. Ούτε να τρέμω ήθελες. Μα πηγαίνοντας, όλο κι ανέβαινε η φωτιά καίγονταν γύρω όλα μου τα υπάρχοντα. Στάχτη ως κι τελευταία μου καρδιά. Δεν υπάρχει πια μέρος να γυρίσω. Το ξέρω πως δεν το ‘θελες. Εσύ τα φώτα μόνο ήθελες να δω και πώς μεγαλώνει η ανάσα όταν διασχίζει κανείς τόσον κόσμο. Μόνο που αγκαλιάζοντας τα δέντρα, ψηλώνανε τα φύλλα τους και μ’ έκρυβαν – θα με βρει εδώ; θα με γνωρίσει; Αναρωτιόμουν. Μα είναι αργά πια για κάθε αγωνία. Τώρα τον έχω ερωτευτεί. Δεν έχω ούτε σφυγμό ούτε ευχή να συλλαβίσω. Δε ζητάω τίποτα κι έχω ξεμάθει πια να περιμένω. Έτσι κι αλλιώς, ό, τι ήτανε να κάνεις έχει γίνει: Με κατέβασες απ’ τη φωλιά μου, και μ’ έριξες στα νύχια του ορίζοντα. Τα υπόλοιπα είναι δική μου δουλειά. Μονάχα, αν γίνεται, άσε μου εδώ τον Άγγελό Σου. Θα τον προσέχω σαν δικιά Σου αμαρτία, σου τ’ ορκίζομαι. Κάθε πρωί θα τον ξυπνάω παραμερίζοντας τα φτερά του και τ’ απογεύματα – αχ, Κύριε! – τ’ απογεύματα θα ποτίζω εγώ τον Παράδεισό στη θέση του, μ’ όσα νερά μπορώ, όσο εκείνος θα στεγνώνει απ’ τα φιλιά μου. Αυτή τη χάρη θέλω, καμιά άλλη. Εσύ μπορείς να ζήσεις μ’ όποιον Άγγελο θες. Εγώ μόνο μ’ αυτόν. Κανέναν άλλο.
Κονδυλάκης, Ιωάννης (1861/2-1920)
June 26th, 2015
Ονειρεύτηκα το πιο μαγικό, υπέροχο -άδειο- ξενοδοχείο, που ήταν σε ένα νησί, αλλά υπογείως, αρτ ντεκό και ροκοκό μαζι [άρα αρτ νουβό?], το φως έμπαινε απο το νερό πρισματισμένο, όπου έσωσα ένα μπλε σαλιγκάρι και το τάιζα με σάλιο.
January 7th, 2015
Actress Melinda O. Fee [an eerie Valerie Cherish doppelganger] played a fembot on Bionic Woman in September 1977. My unhealthy fascination for obscure jobbing television actresses, yielded a clue to the disturbing reality of today’s Melinda [an eerie Jane Hudson doppelganger]. Go to the 24:30 mark.
December 23rd, 2014
that PHRESH feeling, wherein every second, you feel that any SECOND now you will be found OUT and EJECTED through a window by means of a punishing CATAPULT.
November 9th, 2014
Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;
Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim,
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,
And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.
I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence:
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.
Robert Frost
October 27th, 2014
συνέντευξη στον Πέτρο Μπιρμπίλη, 24 Οκτωβρίου 2010
Ο Θάνος Σαμαράς γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Στα δεκαεφτά του πήγε στο Λονδίνο όπου σπούδασε Καλές Τέχνες και αργότερα Αρχιτεκτονική. Ακολούθησαν σπουδές υποκριτικής στην Royal Academy of Dramatic Art και δύο χρόνια στη Νεα Υόρκη όπου παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο Stella Adler Conservatory.
Επιστρέφοντας στην Ελλάδα βρέθηκε γρήγορα μέσα στα θεατρικά και κιν/κα πράγματα: Καθαροί Πια σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, Γλάρος του Τσέχωφ, στο θέατρο Νέου Κόσμου, ο Κόσμος στο βυθό του Έκτορα Λυγίζου στο θέατρο Αμόρε, η Τέταρτη Αδερφή του Slobodan Unkofski στο Εθνικό, Βρικόλακες του Ίψεν στο Φεστιβάλ Αθηνών, Eldorado σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Γιάνναρη κ.α.
Στο σινεμά πρωταγωνίστησε στις ταινίες Χώρα Προέλευσης του Σύλλα Τζουμέρκα, Δεμένη Κόκκινη Κλωστή [η οποία βγαίνει στους κινηματογράφους με το νέο έτος] Valse Sentimentale της Κωνσταντίνας Βούλγαρη, Delivery του Νίκου Παναγιωτόπουλου, Μια μέρα τη Νύχτα σε σκηνοθεσία Γιώργου Πανουσόπουλου, κ.α.
Ποιες είναι οι αναμνήσεις σου από το Καθαροί Πια; Mια παράσταση που άφησε ιστορία. Ησουν ακόμη στο ξεκίνημά σου σαν ηθοποιός. Σωστά;
Ήταν η παράσταση όπου ανακάλυψα οτι τελικά μου αρέσει το θέατρο. Ο Λεύτερης Βογιατζής με ανάγκασε να μη φοβάμαι τον ψυχικό και σωματικό πόνο, ανακάλυψα ότι ο πόνος είναι ένα χρήσιμο εργαλείο. Άγγιξα τα όριά μου και τα ξεπέρασα, νόμιζα ότι θα πεθάνω στο Καθαροί Πια. Υπήρχαν βραδυές που αισθανόμουν οτι δε θα βγάλω την παράσταση. Όμως, αντί να πεθάνω, βρισκόμουν σε μέρη που δεν ήξερα ότι υπήρχαν. Ήταν ένα μικρο, αυτόνομο σύμπαν/κόλαση/παράδεισος που διήρκησε ένα χρόνο, ένα δώρο που μου έδωσε η ζωή.
Τι άλλα δώρα σου έδωσε η ζωή;
Μου έδωσε τύχη, ανθρώπους και την αντίληψη να καταλάβω πως δεν υπάρχει Θεός, με ότι συνεπάγεται αυτό.
Και τι θα ήθελες να σου έχει δώσει αλλά δεν σου έκανε τη χάρη;
Δεν έχω κανένα παράπονο. Έχω πολύ περισσότερα απο ότι έχω κερδίσει, ή αντικειμενικά αξίζω. Γνώρισα την αγάπη, είναι το μόνο που έχει σημασία.
Προτιμάς να παίζεις στο θέατρο ή στον κιν/φο;
Σας αρέσει να γράφετε με μολύβι ή με στυλό; Σε χαρτί ή στο laptop; Θα σας πείραζε να γράφατε με μολύβι αν μόνο αυτό είχατε και έπρεπε να γράψετε μια ωραία ιδέα;
Δεν μου αρέσει να γράφω πλέον με χαρτί και μολύβι. Είναι μια απώλεια ομολογώ. Ίσως και αναπηρία. Ες δεν έχετε αναπηρίες; Θέλετε να μου πείτε μερικές;
Ναι. Δεν έχω πια πίστη στους ανθρώπους.
Σου αρέσει να βλέπεις τον εαυτό σου στον κιν/φο;
Για χρόνια δεν έβλεπα τις ταινίες μου. Αβάσταχτο, να βλέπω αυτό το πράγμα. Τωρα άρχισα δειλά να τις κρυφοκοιτάω, μήπως τελικά μάθω επιτέλους να παίζω.
Που σημαίνει ότι είστε ευχαριστημένος από τον εαυτό σας; σαν να έχετε βελτιώσει τις υποκριτικές σας δυνατότητες σαν να λέμε; Τι καλυτερεύει έναν ηθοποιό όσο μέγαΛωνει; Οι εμπειρίες; Οι τεχνικές ευκολίες; Η καλλιέργεια; Η χαρά ή τα δράματα;
Που σημαίνει οτι έχω μεγαλύτερη αντίληψη των αδυναμιών μου. Καθώς μεγαλώνω, αισθάνομαι μεγαλύτερη ψυχραιμία απέναντι στις δυσκολίες αλλα και μεγαλύτερη αμφιβολία απέναντι στις τόσες εκδοχές που μπορούν να υπάρχουν και πρέπει να τεστάρω.
Ήθελες από μικρός να γίνετε ηθοποιός;
Ναι, από πολύ μικρός, απο πάντα, μόνο.
Είσαι από αυτούς που ως παιδάκια διοργάνωναν με τους φίλους τους παραστάσεις;
Μέχρι που έγινα ηθοποιός δεν είχα παίξει ποτέ. Μικρός ήμουν ντροπαλός μέχρι παραλυσίας, το «φυτό» της τάξης. Στα διαλλείματα, δεν πήγαινα να παίξω στο προαύλιο, έμενα στο θρανίο μου και όταν τελειώνε η μέρα, έφευγα τελευταίος απ΄το σχολείο, αφού είχαν φύγει όλοι οι άλλοι, μη με δουν.
Είσαι ακόμη ντροπαλός;
Έχω μάθει να το κρύβω, αλλα ναι, πολύ. Έχω ελάχιστους φίλους.
Τι άλλα πράγματα σου αρέσει να κάνετε ως ρουτίνα;
Να πλένομαι. Κάθε μέρα αντιμετωπίζω την τελετουργία της καθημερινής, προσωπικής υγιεινής με την ελπίδα οτι στο τέλος της, θα έχω αποτάξει τα ελλατώματα μου και την ασχήμια μου. Σαν μια νέα αρχή.
Σε τι αναφέρεται η ταινία που παίζεται αυτή τη στίγμη στα σινεμά;
Στην Έλλαδα, βέβαια.
Πολύ γενικό αυτό. Τι είναι για εσάς η Ελλάδα;
Μια κουραδα με μύγες.
Ο δικός σου ρόλος;
Παίζω τον Στέργιο, που ζει στις εργατικές κατοικίες του Φοίνικα, στη Θεσσαλονίκη. Είναι φτωχός, άτυχος και πολυ θυμωμένος. Είναι πολύ βίαιος και έχει μια ζωώδη σοφία που τον οδηγεί σε μια λυρική αυτοκαταστροφή.
Πόσο κοντά σε σας είναι αυτός ο ήρωας; Τι σας θυμώνει;
Είναι ο λιγότερο κοντα σε μένα χαρακτήρας που έχω παίξει. Παροτι έχω πολύ θυμό μέσα μου, με τον εαυτό μου, για τον ρυθμό που προοδεύω. Η διαφορά μου με τον Στέργιο είναι οτι είμαι υπομονετικός, επίμονος και δε ξέρω να παραιτούμαι.
Η φτώχεια σας τρομάζει; Την έχετε η θα θέλατε να την έχετε βιώσει;
Όχι, δεν την έχω βιώσει. Το ζήτημα είναι τι κάνεις με την παρτίδα που σου μοίρασε η ζωή. Μπορείς να τα σκατώσεις, ούτως η αλλως. Μπορείς να πετύχεις αυτό που χρειάζεσαι, ούτως η αλλως.
Η αυτοκαταστροφή σας έχει γυροφέρει κατά τη διάρκεια της ζωής σας; Και με ποιούς τρόπους;
Η αυτοκαταστροφή είναι το βασικό μοτίβο της ζωής μου. Αλλά πιστεύω πως όταν χτίσεις ένα κάστρο στην άμμο, οφείλεις να το διαλύσεις και να άρχισεις απ’ την αρχή. Αν με εννοειτε.
Αυτοκαταστροφικούς έρωτες έχετε βιώσει; κι αν ναι πως τους θυμάστε; με μετάνοια η αγάπη;
Έχω δυσκολία να διαχειριστώ θέματα κοντινότητας.
Τελειώνοντας, θα ήθελα να ερωτήσω: πως μπορώ να είμαι σίγουρος ότι δεν είναι ψέματα όλα όσα μου είπατε; Ηθοποιός είστε.
Ναι, σας είπα και κάποια ψέμματα.
Και δεν ντρέπεστε;
Πάνε αυτά.
