από ένα γράμμα προς Στάβερη

         ..άσχετο, δεν ξέρω αν στο έδειξα, το καλοκαίρι του 2009 χωρίσαμε με τον ****** και θα έφευγα απο εκείνο το διαμέρισμα. Ένα σούρουπο τράβηξα ένα βίντεο (από τα πολλά video-diaries εκείνου του φρικιαστικού καλoκαιριού) μπροστά σε εκείνο το γαμημένο βιτρώ που μας είχες φωτογραφίσει με τη Lela. Διαβάζω στο ημερολόγιο μου σημείωση· να ξέρω πως δεν θα μπορώ στο μέλλον να ανακαλέσω το μέγεθος και την αίσθηση εκείνου του πόνου, αναποφευκτα και ακούσια θα τον έσβηνα για να μη με σκοτώσει*, αλλά τουλάχιστον να ξέρω ότι δύναται να υπάρχει ένας τέτοιος πόνος, τόσο σοκαριστικά απερίγραπτος, τόσο απερίγραπτα αβάσταχτος, τόσο αβάσταχτα συνεχής που καταλαμβάνει όλο τον χώρο, να μη στέκεται πουθενά το μάτι σου, να μην έχεις πιά ακοή αλλά έναν μόνιμο, θολό βόμβο, να θέλεις να ξεσκίσεις τη σάρκα σου ουρλιάζοντας να βγεις από το σώμα σου, να περιμένεις τον ύπνο για να πάρεις μια αναπνοή.

         Πριν λίγο καιρό βρέθηκα σε ένα ρετιρέ εκείνη τη γειτονιά για τα γυρίσματα μιας μαλακίας ταινίας ενός Γάλλου. Ένα πλάνο ήταν στο μπαλκόνι και βγαίνοντας – μου κόπηκε η ανάσα. Το σπίτι μου, εκείνο το σπίτι, ήταν λίγα μέτρα απέναντι, σε λευκό σάβανο, σφραγισμένο σαν μνήμα. Τον σκέφτηκα να στέκεται ακόμα πίσω από το πράσινο βιτρώ μη μπορώντας να ανασάνει. Τράβηξα βιαστικά ένα βίντεο πριν χαθεί το φάντασμα.

         Για να βεβαιωθώ (και φυσικά για να λουστώ σε λυρικό δράμα) ένωσα τα δύο βίντεο. Κούμπωναν. Το καλοκαίρι του 2009 πέθανα, το φάντασμα συνέχισε στη θέση μου, σύρθηκε σε Αμερικές και άλλες πούτσες και εγώ έμεινα εκεί πίσω από το βιτρώ, ακόμα εκεί, κλεισμένος.

                                                                                                                                                *Κι όμως, ανακαλώ αβίαστα την αίσθηση του.

⇣
⇣
⇣
⇣
⇣
Τι υστερική σύμπτωση πόσο το τελευταίο πλάνο εκείνου του Γαλλικού φιλμ echoes τη σιλουέτα μου στο γαμωβιτρώ.

κοσμηματοθήκη #8  θάνος σαμαράς

είναι καιρός που έσπασε ο καθρέφτης που κοιταζόταν τις παρασκευές. δεν τον αντικατέστησε. έσπασε αλλά δεν έπεσε. διερράγη. όλο μαχαίρια θαρρείς πολλαπλά και σε σχήματα ανομοιογενή. που αν η κλυταιμνήστρα είχε πολλές αδερφές κι ήθελαν όλες να σκοτώσουν θα εξυπηρετούσε.  κοιτιέται μέσα γελώντας (με) το συντρίμμι του. κάθε που βρέχει πάει κάθεται στη γδαρμένη ροζ βελούδινη πολυθρόνα. δίπλα στο παράθυρο. η γάτα ανάμεσα στα κρόσια παίζει με τις ξεχειλωμένες καλτσες του. του ματώνει τις φτέρνες. αυτός αδιαφορεί. κοιτάζει την υγροποιημένη πόλη με τα ψεύτικα φώτα. ανοίγει το ξεβαμμένο πράσινο κουτί με τα σοκολατάκια βισκόντι. τρώει το τελευταίο κλείνοντας τα μάτια. χύνει αγριοκέρασο. κοιμάται σαν ζώο υπό εξαφάνιση. τα βράδια πετάγεται έντρομος. τρέχει στην ταράτσα. βρέχει καταρράκτες. φωνάζει στο φάντασμα να βγει. νομίζει είναι ελσινόρη. οι γείτονες καλούν την αστυνομία. το τμήμα της καλλιδρομίου δεν αποκρίνεται σε ψυχικά συμβάντα. κοιμάται στο παρκέ. το πρωί στη λίμνη γύρω από το σώμα του κολυμπάνε ερμαφρόδιτοι κύκνοι. μέχρι το μεσημέρι λιώνουν χαρτοπολτός ή τους τρώει η γάτα. οι εραστές διαδίδουν ιστορίες. πως η μισή του μεριά είναι από ροδοπέταλο. άλλος μιλά για στόμα ναρκοπέδιο. χιλιάδες φιλημένους νεκρούς. ψέματα; αλήθειες. τα ταμπλόιντ δεν λένε. τώρα τελευταία σκοτώνει πεταλούδες. τις ντύνει νύφες και τις φωτογραφίζει κάτω από φώτα φθορίου. στέλνει τις φωτογραφίες στην ελίζαμπεθ τέιλορ. εκείνη κολακεύεται μα δεν του απαντάει ποτέ. κάποτε θα συναντηθούν στη βενετία.
θα είναι έξι αυγούστου. θα πεθάνουν χορεύοντας.

Κυριάκος Χαρίτος

..κοιμάται σαν ζώο υπό εξαφάνιση..
..χιλιάδες φιλημένους νεκρούς ..
..τώρα τελευταία σκοτώνει πεταλούδες ..
..νομίζει είναι ελσινόρη ..
..στόμα ναρκοπέδιο..

Πως ξέρει τόσα για μένα, με τέτοια ακρίβεια;!

Great idea I had, moving to Exarcheia so that it can rubbed in my face, raw; I can hear the vibrating buzz, of all these people in all these bars, socializing. Are they all friends? Did they make plans to meet or just happen to run into each other? How does one arrange these things? They seem so engrossed in each other, sitting across each other, running their mouth incessantly, taking turns to chime in, cutting in like butter with the best joke. The fuck are they saying to each other? So much stuff. So relaxed and at ease and pleased and shit. What the f is that like? How the goddamn fuck do you do that? 

They’re lucky I don’t own a gυn. 

All the places that a C- face on a B+ body will accept you.

Ran into someone on Friday, I was rushing out of FedEx with a new pair of cunt Lanvin pants I tracked down in Tokyo and I felt eyes on me so I turned, he was smiling, I smiled back, stopped as if I recognized him and spewed a chirpful hi! Spent 10 mins chatting about my struggles to have my fucking film produced and about his home on Andros island. I don’t know who he is. He seemed nice. I sort of think he might be someone I thought I disliked, but he seemed nice. Early onset of Alzheimer’s is no fun but at least I don’t have to be fully present.

It’s becoming very clear to me how people end up shοοting up places. The shοοter is often the least guilty one. The trιgger is truly pulled by the one being shοt. Beat someone up long enough and you’ll bring it on yourself.

If you’re reading this, email me, let’s go for tea or food, I’ll make a reservation.

dear diary,
a curious predicament; the quotidien horrors, momentarily dulled so effectively by way of russian distillery goods, make it possible to appear relatively normal; that is the current modus operandi. Stay tuned, for more unfortunate posts.

“The script called for a flashback to show how Sebastian, “suddenly, last summer” in Spain, realizes he is not young any more and loses his powers of manipulation. Sensing his vulnerability, his exploited playthings turn on him and punish him in some unspeakable manner.”

So, self, today marks the day I officially became he.

Good luck.

It was a very good, satisfying experience and I’m damn proud of the results.

First day of rehearsals, said all the wrong things, spontaneously exposed myself in many awkward ways, possibly causing irreversible damage in the balance, felt cripplingly inadequate.

and then that happened

Rehearsals start March 1st, for 3 months.

3 years back in Athens. I was certain it would feel like home but I’ve never felt so out of place. People here are ghosts. Now what.

fuck real locations.

“Mon coeur est bon, mais je suis un monstre.”

Ούτε 3 χρόνια πίσω στην Ελλάδα, και έχω γεράσει 10 χρόνια.

Πώς προσεγγίζει ο Θάνος Σαμαράς τον Ευαγγελισμό της Κασσάνδρας;
Έλλη Τρίγγου: «Ο κόσμος των ανθρώπων είναι πολύ σκληρός για ένα πλάσμα σαν τον Θάνο Σαμαρά. Για τον λόγο αυτό, έχει κατασκευάσει ένα δικό του σύμπαν, βυθισμένο στη μαγεία και πλήρως απαλλαγμένο από κάθε μορφή ρεαλισμού. Μέσα από αυτό το σύμπαν, υπάρχει, δημιουργεί και επικοινωνεί. Και μέσα σε αυτό το σύμπαν, με κάλεσε να συστηθώ με τη δική του εκδοχή της Κασσάνδρας. Με χειρουργική ακρίβεια, έφερε εις πέρας τη σκηνοθεσία, την κίνηση, το σκηνικό, τα κοστούμια, τους φωτισμούς και τον ήχο της παράστασης, προσεγγίζοντας το έργο μέσω της ποίησης. Ποίηση στον λόγο, στο σώμα, στην αισθητική. Προσέγγιση, ακραία ποιητική.»

PROTAGON:
Το κείμενο που έστειλε στο Protagon ο σπουδαίος διανοητής Δημήτρης Δημητριάδης, φανερώνει αυτό που το εξασκημένο μάτι, ο επίμονος θεατής και όσοι πραγματικά γνωρίζουν τον Θάνο Σαμαρά νιώθουν με σιγουριά από νωρίς: Η φύση του είναι το Εκπληκτικό.

“Τον Θάνο Σαμαρά τον γνωρίζω προ πολλού. Όσα όμως κι αν γνωρίζω από αυτόν, και δεν είναι καθόλου λίγα – λέω μερικά : πρωτοφανής οξυδέρκεια, ακατάβλητη τόλμη, αμιγής διανοητική, ψυχική και συναισθηματική παραβατικότητα, παντελής έλλειψη κοινοτοπίας και συμβατικότητας, αβυθομέτρητη ανάγκη υπέρβασης και αναζήτησης, εξίσου βαθιά ανάγκη δημιουργικότητας πέρα από στερεότυπα και συνήθειες –, δεν είναι αρκετά για να τον προσδιορίσω κι ακόμα λιγότερο να τον εξαντλήσω, μάλλον είναι αρκετά για να πω ότι δεν τον γνωρίζω.

Εκτός από ένα ιδιότυπο είδος μυστηρίου, ίσως και μυστικού, που κατέχει μόνον αυτός, εκείνο που νομίζω ότι τον κάνει να είναι ουσιαστικά αυτό που είναι, βρίσκεται στην διάσταση τού αγνώστου.

Ο Θάνος Σαμαράς περιέχει κατά κύριο λόγο ένα απροσδιόριστο σε έκταση πεδίο αγνώστου, κι αυτό ακριβώς αποτελεί το τι είναι ο ίδιος σήμερα και θα είναι εν συνεχεία.

Αυτό το άγνωστο βρίσκεται μέσα του σε αναμονή, αλλά και σε εγρήγορση, γιατί, πιστεύω, όσα έχει δώσει και δείξει μέχρι στιγμής είναι το ελάχιστο που μπορεί να δώσει και να δείξει. Όλα τα εξαιρετικά χαρίσματά του, με προεξάρχον την ανένδοτα απρόσφορη ενδοτικότητά του σε οτιδήποτε φτηνό και τετριμμένο, άτολμο και περιορισμένο, τρέχον και ανούσιο, βρίσκονται στο ξεκίνημά τους, μόλις τώρα αρχίζουν να εκδηλώνονται, να μορφοποιούνται.

Θα τον χαρακτήριζα επίσης με όρους ανατρεπτικούς, ριζοσπαστικούς, δίνοντας στις λέξεις αυτές αυθεντικό νόημα, γιατί ο Θάνος Σαμαράς είναι φορέας εκρηκτικών υλών, είναι ένας καλλιτέχνης-βομβιστής, δεν χωράει σε σχήματα και πλαίσια κοινώς αποδεκτά και συνεπώς ανώδυνα, δεν χωράει παρά μόνο στο απεριόριστο άγνωστο.

Είναι ικανός να διακινδυνεύσει, το έχει αποδείξει, και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι θα το αποδείξει πάλι και πάλι με τον πιο θεαματικό και γνήσιο τρόπο γιατί δεν φοβάται τις ρήξεις και δεν διστάζει μπροστά στο ρηξικέλευθο.

Είναι πάνοπλος για υπερβάσεις και συγκρούσεις, προικισμένος για ό,τι αντιτίθεται στην ρουτίνα και στην μετριότητα.Η φύση του είναι το Εκπληκτικό.»

I will assume that the cypriot idiot is paying for everything, as I used to pay for everything, you narcissistic sociopath hick.

I can’t count for shit but it’s probably been a week that I have met someone in person.

Dear fucking diary,
I haven’t spoken to you in a while, but I’ve thought about you a lot and often.
It’s Tuesday night, pouring rain. Lately I’ve not been able to sleep until 4-5am. The night just flies by, even without much activity to preoccupy me. Remember I used to tell you everything? Ah, those where the days. In most ways, those were the days.
I usually don’t leave the house now, unless it’s for a meeting or mandatory errands. Sometimes it’s 4-5 days without stepping out. It has become the normal. A few other things have also become the new normal, like only having about 2 or 3 people in my life in various degrees of what resembles closeness but not actually. I can’t talk to you anymore as I used to and it’s a shame, because it was a release. Now I can only lie or at least not tell you the truth. Or anything for that matter. Just know that nothing, literally nothing is working out.
I just deleted what I just wrote.
Anger.

Θα περάσει λίγο αργότερα και θα φέρει τούρτα.
looking into boat tickets.
mentally, already packed.
σχετικά με Κασσάνδρα,
όλο αυτό, ευτυχώς τουλάχιστον θα αφήσει ανεξίτηλο μώλωπα.
hopefully, each time, becoming less human, for next time.

μόλις με πήρε τηλέφωνο η Μαμά μου, πέθανε.

εξακολουθεί να ζει.
τον είδα στον ύπνο μου, δεν μπορούσε να κολυμπήσει.